Nieuw-Zeeland; rust, ruimte en adrenaline
20 februari 2018 - Greymouth, Nieuw-Zeeland
30 januari; jarig zijn in Nieuw-Zeeland! Ik had mezelf al het mooiste cadeau gegeven en dat was natuurlijk het jarig mógen zijn aan de andere kant van de wereld! Maar ik heb mezelf nog iets gegeven... Spierpijn. Héél véél spierpijn. De dag ervoor had ik namelijk een hike gedaan, en nee niet zomaar een hike! Maar een échte hike! Dè Tongariro Alpine Crossing. Een hike voor échte hikers... Nou, en daar behoor ik natuurlijk niet toe maar iets in mij zei dat ik dit gewoon moest doen... Ook iets in mij zei dat ik dit vooral níet moest doen... Maar daar liep ze hoor, op haar gympen, met drie liter water en wat liga’s, om kwart voor 7 ‘s morgens en met heel veel zenuwen voor dat wat komen ging! Ik liep met twee Nederlanders die nog begin 20 waren dus nog jong en vitaal :) Ik was toch bijna een jaartje ouder hè en dat begon ik wel te voelen.... Man, man, man, wat was het zwaar! Maar ooohhh wat was het mooooiiii!!!
Op mijn verjaardag met andere backpackers lekker appeltaart gegeten en daarna doorgereden naar Napier. In een versierde auto :) Onderweg gestopt bij een prachtige waterval. Daar zat een vrouw te genieten van haar lunch. We raakten aan de praat en wat bleek, een Nederlandse! Samen met haar nóg een taartje gegeten en er werd door deze wildvreemde vrouw luidkeels “Lang zal ze Leven” gezongen. ‘s Avonds in mijn hostel nog een fles wijn leeg gedronken met wat backpackers en zo zie je maar ook op je verjaardag aan de andere kant van de wereld ben je niet alleen! Bedankt allemaal voor de lieve verjaardagswensen die ik heb mogen ontvangen!
Toen ik nog in Zuid-Amerika was, was ik bang dat ik bestolen zou worden. Gelukkig is daar niks gebeurd en had ik na die maanden daar al mijn spullen nog. Ik was in Napier, auto geparkeerd, muntgeld in machine geduwd en op weg naar een lekker bakkie koffie. Dat had ik wel verdiend! Het zweet brak me uit... geen portomonnee... “Ik stop ‘m toch altijd hier?” Hartslag naar de 300 en echt geen portomonnee te vinden.... Verloren!? Gestolen?! Gauw terug naar de auto maar ook daar geen portomonnee te vinden.. Het moest ook een keer fout gaan, dat er in al die maanden nog niks was gebeurd, was misschien ook wel een beetje saai!... Heb aangifte gedaan bij de politie maar ging er eigenlijk al van uit dat ie nooit meer terug zou komen.. Wat denk je? Werd ik later toch gebeld! Iemand had hem teruggebracht! En erg gaaf: de mevrouw van de politie wilde hem wel bij mij af komen geven! Zodat ik niet meer terug hoefde te komen rijden. Wat een land! Ik denk dat ik ga emigreren! Hier wil je toch wonen??
Net voordat ik naar het Zuider-eiland vertrok, heb ik nog een bezoekje gebracht aan Cape Palliser, hier zit ook een zeehondenkolonie! En wat zien ze er schattig uit he.. die zeehondjes... Eenmaal daar aangekomen, moest ik óntzettend plassen! Ik zag meer toeristen daar die rechtdoor richting het water liepen. Daar zullen ze wel zitten. “Mooi!”, dacht ik, “dan ga ik hier naar rechts om te plassen”. Mijn focus lag volledig op het niét in mijn broek plassen én niet struikelen over de rotsen. Verder keek ik nergens naar..... Plekje gevonden, broek omlaag. Wat een opluchting! Ik had wel ergens gelezen: “Ga nooit, maar dan ook nooit, tussen de zeehonden en de zee staan, dan ontneem je ze hun vluchtroute en worden ze agressief”. En daar zat ze, op haar hurken, tússen de zeehonden en de zee....Ooit geprobeerd om te stoppen met plassen, ook al was je nog niet klaar?.. Zeehonden schattig? Nee!
Tijd voor adrenaline! Ik had gezegd dat ik het nooit maar dan ook nooit meer zou doen.. en toch zat ik op 13 februari (het was gelukkig geen vrijdag!) vastgebonden aan een erg knappe man (dat was dan wel weer leuk) op 12.000 ft hoogte. (Ruim 4km!) Om vervolgens uit een vliegtuig te springen (nou ja springen, hij moest me er vooral uitduwen...) Waarom zat ik hier? Waarom wilde ik dit nog een keer doen? Waarom in vredesnaam?? Eigenlijk begon deze dag al naar... Ik moest op de weegschaal... He shit! Dat was ik even vergeten dat ze dat wilden weten... Gelukkig werd het deze keer niet met benzinestift op mijn hand geschreven. :) (Weet je nog Renee? Dat was misschien wel nóg erger dan het daadwerkelijke springen...) Pak aan, muts op de kop, instructiefilmpje bekijken, en het vliegtuig in. Ik houd van zekerheid en zeker op 4km hoogte; ik heb mijn instructeur wel 100 x gevraagd of het veilig was, hoeveel extra parachuten hij had, of alles wel goed vast zat, hoelang hij het al deed (tja misschien was het een stagiaire; je weet het niet he!), hoelang het duurde, of het écht veilig was, of hij alles nog een keer wilde checken en hoeveel slachtoffers er jaarlijks zijn...
En toen ging die deur open... persoon 1 zag ik zo de afgrond in gaan en ik voelde dat ik haar heel gauw zou gaan volgen... Ik had écht goed naar het instructiefilmpje gekeken, ik wist precies wanneer ik wat met mijn benen en armen moest doen (ja joh, tis nog moeilijk ook!) en de theorie heel de tijd herhaald in mijn hoofd, maar toen ik op het randje zat, was alle theorie volledig verdwenen... Het enige wat ik wilde, was mijn ogen dicht doen en bidden... Heel hard bidden. Geskydived! Wat een uitzicht! Wat gaaf! Maar super eng! Vond het echt super spannend! Wat was ik blij toen ik weer vaste grond onder mijn voeten voelde!
Wat is Nieuw-Zeeland een fantastisch land! Ik scheur lekker rond in mijn auto en zie de mooiste plekken gewoon al vanuit de auto. Verder is hier ontzettend veel te zien en te doen! Heb een vlucht gemaakt in een zweefvliegtuig boven Mount Cook en verschillende gletsjers, een rondvaart door de Fjorden in het zuidwesten, stranden bezocht, veel gewandeld (ja tis echt waar!), schapen geteld, walvissen gespot, weggedroomd bij prachtige uitzichten, de toerist uitgehangen, geluierd op het strand, en duizenden foto’s gemaakt! De kilometerteller staat nu al op ruim 7000 km in 5 weken en ik heb nog een dikke week te gaan hier!
Volgende week is het weer tijd voor Azië. Ik begin in Seoul, Zuid-Korea, en vanuit daar vertrekken we met een grote groep “Linda-Supporters” naar de Olympische Spelen! Linda had het nog wel even spannend gemaakt door vorige week nog haar pink te breken en haar ribben te kneuzen tijdens een training in Canada!.. Maar alles gaat gewoon door, de bikkel!
Wij moedigen haar vanuit Zuid-Korea aan, doen jullie dat vanuit Nederland?
Veel liefs van mij vanuit Nieuw-Zeeland
Nog een weekje en dan weer doorrrr... ben benieuwd naar de nieuwe verhalen en hoop op goede WiFi!! ;)
Xxxxxxxxxx
Never a dull moment!
Wat ben je toch een stoer wijffie!
Als ik je verhaal lees is t net alsof ik het zelf beleef! Hilarisch weer om het met jouw woorden te lezen! 😘
Mijn broer was er ook, tot vorige week dus zie wat herkenbare plaatjes voorbij komen. Super!
Skitterend vrouwke!
Ik denkt dat we Nieuw Zeeland op ons lijstje gaan zetten, naar aanleiding van je verhalen en je foto's
Nogmaals gefeliciteerd met je verjaardag ;)
Je zou er van in je broek doen! Maar gelukkig zijn daar geen zeehondjes!!
Het zal wel een heel apart gevoel geven om zo hoog te vliegen.
Geniet nog een weekje van Nieuw Zeeland en daarna op naar Linda.
Liefs van ons