Zilver met een dikke gouden rand!

Neonlichten. Hectiek. Wolkenkrabbers. Starbucks. Metro’s. Miljoenen mensen. 24/7-winkels. Daar was ik aan toe na het prachtige, maar oh zo rustige, Nieuw-Zeeland. Alles wat ik zocht, vond ik in Seoul, Zuid-Korea. De reden dat ik naar Zuid-Korea ging, was natuurlijk Linda! Onze Paralympiër! Doordat zij zich gekwalificeerd had voor de Spelen, ging ik dit land bewonderen. En oh oh oh wat vond ik het geweldig!

Op 2 maart landde ik in Seoul. Ik had natuurlijk geen autootje meer en moest weer gebruik maken van public transport. Laat dat in Seoul nou echt even grandioos geregeld zijn! Binnen no time had ik mijn guesthouse gevonden en met open armen werd ik ontvangen door gastvrouw Nary. Een lieve vrouw die echt alles voor me wilde regelen en organiseren. Lang de tijd om met haar te kletsen was er niet. Ik ging terug naar het vliegveld. Ik was daar niks vergeten. Ook wilde ik niet alweer weg uit Seoul. Wat ik wilde, was Linda verrassen op het vliegveld! Na stuiterend, zenuwachtig en gespannen in de arrivalhal gewacht te hebben, kwam ze daar door de deuren! Eindelijk weer een vriendin zien na al die maanden! Wat was dat even fijn! Helaas moest Linda, met team NL, gauw door naar PyeongChang en kon ik weer met het grandioze public transport terug naar Nary. 

5 volle dagen had ik de tijd om de toerist uit te hangen in metropool Seoul. En wat heb ik genoten! Alleen al het rondlopen in deze metropool met koffietentjes overal maakte me intens gelukkig! Om weer wat spannends te doen, ben ik een dag naar Noord-Korea gegaan! Een land waar ik altijd al van hoopte er ooit heen te gaan, kijken hoe het zou zijn in dit meest geïsoleerde land ter wereld. Zelf erheen gaan, is geen optie. Dit moest volledig georganiseerd. De regels gedurende deze dag waren streng, heel streng.... Het begon al met de kledingvoorschriften; geen hemdjes, korte broeken, slippers, (met temperaturen rond het vriespunt had ik dat sowieso niet in mijn hoofd gehaald) geen ronde halsshirtjes of gaten in de broek én geen warrige haren. Allemaal op een rij lopen, in tweetallen achter een soldaat aan, recht vooruit kijken, niet naar links of rechts staren, niet met de voet over die lijn, alleen links van deze soldaat komen, niet lachen, niet die conferencetafel aanraken, paspoort tig keer laten controleren en je mocht ook geen vlag of poster o.i.d. meenemen (je mag ook niks meer tegenwoordig!) En zo kan ik nog wel even doorgaan. Aangezien ik al maanden dingen doe ik zelf wil, was dit behoorlijk afzien ;) ik werd zelfs een beetje baldadig... maar wist ook dat dit niet het juiste moment was om daaraan toe te geven. De Koreaanse soldaat die onze gids was, sprak niet heel goed Engels dus hoorde ik het verschil niet tussen: you can take a picture of this building & you can’T take a picture of this building. Deze ene letter T kon daadwerkelijk het einde betekenen van mijn vrijheid... Het is me gelukt om me keurig aan de regels te houden en kon ik ‘s avonds opgelucht ademhalen toen ik weer veilig in Seoul terug was.

Een paar dagen later kwamen de andere Linda-supporters (een goed bij elkaar geraapt zooitje van vrienden en vriendinnen, familie van Impelen, de Alferinkjes en cameraman Sem) aan in Seoul. Vanaf het vliegveld zijn we richting het hotel bij PyeongChang gereden. Voor mij een waar paradijs! Geen hostel maar een hotel met elke dag schone handdoeken! Iedere dag werd mijn bed (geen stapelbed!) opgemaakt! En toen wist ik; het is even geen reis maar een vakantie! 

Ondanks dat het Nederlandse elfteam dit jaar niet meedoet aan het WK, heeft de ‘Houtse Bazar’ toch een goeie omzet gedraaid. Alle oranje artikelen zijn daar uitverkocht want ze waren allemaal hier. Opvallen op de tribune moest wel lukken! Een medaille zou leuk zijn, maar minstens zo belangrijk; een volle camerashot op de Nederlandse tv. ;) En dat is gelukt!

Kun jij het nog herinneren? Afzwemmen voor je A-Diploma, theorie-examen rijbewijs, afrijden, je eerste date, eindexamen doen, je eerste spreekbeurt? De spanningen die ik toen had, waren niks met de spanningen van 14 maart.... Deze dag stond de reuzenslalom op de planning. Heet dat het was! Winterspelen? Lentespelen zou beter geweest zijn, met zo’n 18 graden op de tribune was het heerlijk vertoeven. Mijn skibroek ging uit en de Nederlandse vlag werd mijn nieuwe rok. Linda stond boven op de bult klaar en wij onderaan om haar binnen te juichen. Wat was het billenknijpen.... Deze minuten zijn de meest spannende ooit geweest! Als tweede eindigde van Impelen bij de eerste run! Wat waren wij al trots op deze prestatie en nu was het fingers crossed dat ze dat bij de tweede run kon vasthouden... 

In de middag de tweede run... en daar ging ze! OMG wat was dit spannend! Niet te doen! Alle andere skiërs waren goed... erg goed... maar onderschat Van Impelen niet! Je ogen gaan van de piste naar het beeldscherm met tijd, je ziet de secondes gaan, je voelt dat ze lekker gaat, je bidt dat ze niet crasht, en daar kwam ze over de finish! JAAAAAAAAAAAAA!!!! She did it!!!!!! Zilver!!!! Tweede plek! JAAAAAAAAAAAAAAAAA!!!!!! Ondanks dat er nog een Japanner ná Linda moest skiën, waren wij al allemaal aan het huilen van geluk! En juichen! Een medaille!!! Ze heeft het gewoon gedaan!!!!! 

Man man man wat zijn wij hier trots! Dit is daadwerkelijk het mooiste wat ik ooit heb mogen meemaken, het zijn op de Paralympics, het aanmoedigen van Linda en het meevieren van het behalen van een zilveren plak! De eerste Nederlandse vrouw die met alpine skiën een medaille haalt! Linda gaat de geschiedenisboeken in!  Die avond zijn we helemaal los gegaan met bier en karaoke. “We are the Champions” hebben we met de tranen nog in de ogen maar uit volle borst gezongen! De dag erna zijn we naar MedalPlaza gegaan om te zien hoe Linda (en Jeroen Kampschreur) de medaille in ontvangst nam. En toen was het echt: Van Impelen heeft de zilveren plak in handen! 

Linda hoefde niet alle dagen dat we hier waren te skiën. Dat betekende dat we ook nog wat uitjes konden maken. Nu we er toch waren, zijn we nog een dagje zelf gaan skiën. Van Impelen op de piste, wij ook dan! Ik weet dat papa zich nu afvraagt of ik nog gevallen ben. Het antwoord is ja.. en hard! Dubbele salto en met de kop in de sneeuw :) Daarna zat de schrik er goed in en ben ik als een bange hond met staart tussen de benen naar beneden gegaan. We hebben in bikini geskied (deze dag had niemand een camera bij zich... ) want het was bijna 20 graden! Wat ik al zei; het zijn de lentespelen hier. 

Via via hadden we vernomen dat er in Zuid-Korea een heus piemelpark zou zijn... (Ja je leest het goed... piemelpark! Hoe verzin je het?) Je begrijpt, ik ben volle bak gaan google’en om te ontdekken waar de piemels zich bevonden. Alsof het zo had moeten zijn, bleek dat dat park heel dicht bij was. Met wat vrouwen zijn we naar dat park gegaan. De mannen wilden niet mee.. ze hebben niet gezegd waarom niet... maar wij hebben wel een vermoeden ;)

Om de Paralympics goed af te sluiten, zijn we naar de sluitingsceremonie geweest om de vlam te laten doven. Over 4 jaar mag de vlam weer ontstoken worden in Beijing. Hopelijk dan met nog meer publiciteit voor de Paralympics! Toen de vlam gedoofd was, konden we eindelijk gaan PIMPELEN MET VAN IMPELEN!!

Kam Saam Nie Da (dankjewel in Koreaans én het enige Koreaans wat ik kon onthouden én heel de dag door geroepen heb) voor Maud en Marloes die alles voor mij geregeld hebben omdat ik op reis was én ook Kam Saam Nie Da voor alle anderen die erbij waren en ervoor gezorgd hebben dat dit 1,5 week was om nooit meer te vergeten! 

KAM SAAM NIE DAAAAA!!!

Veel liefs van mij