Goooooooooooooodddd morning Vietnam!!!

Daar sta je dan, onder je eerste Vietnamese beschimmelde douche, 3 kakkerlakken kruipen voorbij, je haren vol shampoo en geen druppel meer uit de kraan. Ik besefte; de vakantie in Zuid-Korea is afgelopen en de reis is weer begonnen. Tabee luxe leven, welkom pauper leven. Welkom in Vietnam! 

Het heeft even geduurd maar Vietnam en ik zijn inmiddels vrienden geworden. Het heeft wat moeite en kruim gekost, maar we liggen elkaar inmiddels wel. Acclimatiseren; dat kost tijd. Te beginnen met het eten. Eigenlijk ben ik meer een gevalletje; ‘wat de boer niet kent....’ maar goed uiteindelijk krijg je toch honger hè en moet er toch gegeten worden. Inmiddels eet ik al weken rijst, noodles en springrolls. Maar langzaamaan durf ik zelfs wat echte lokale gerechten te proberen. Once in a lifetime zullen we maar denken... Dat dat altijd even goed gaat? Nee. Na al die maanden niks onder de leden te hebben gehad, was de voedselvergiftiging toch echt een feit. Het moest er ook een keer van komen, toch? Ik zal alle smerige details achterwege laten, maar laat me weten als je wel geïnteresseerd bent. Dit allemaal schept wel een band met je kamergenoten. Aangezien mijn hele kamer ziek was (hetzelfde locale eettentje) deel je lief en leed samen. 1 wc op de kamer en dat met 4 zieke personen delen, zet al je schaamte aan de kant. Saamhorigheid. “Alles wat gebeurt in kamer 6, blijft in kamer 6....” Lang leve het balkon dat we konden gebruiken als de wc bezet was. En bezet was hij voor 48 uur... Had nog nooit synchroon gekotst. Nu wel. 

Dat ik dit verhaal trouwens nog kan typen is een wonder; had eerder verwacht dat ik plat zou zijn gereden door tig scooters! Het verkeer in Vietnam is werkelijk waar gek-ken-huis! Oversteken is echt een dingetje en in het begin stond ik wel eens 15 minuten aan de kant van de weg en zei continue tegen mezelf: “Nu! .... oh nee toch niet.... nu dan!? Nu! Ga! Gaaaa! Nee even wachten nog...” Ik zou nu nog in Hanoi langs de weg staan, als ik niet afgekeken had bij de locals hoe zij het doen. De truc is; gaan, lopen, blijven lopen, vooral niet stoppen, negeer de toeters, blijven lopen, keep on going en pas ademhalen aan de overkant. Met af en toe een gil van angst, een sprongetje, wat scheldwoorden die mijn mond verlieten en een engeltje op mijn schouder ben ik tot nu toe steeds heel aan de overkant gekomen. 

Het verkeer is dus echt billenknijpen... lopend ben je niet veilig, maar zittend op een scooter is het ook peentjes zweten! Bestel je een taxi? Dan komt de scooter je ophalen. Een hele belevenis! Je kijkt je ogen uit wat men hier op 1 scooter allemaal mee krijgt! Ik vond het vroeger al heel wat als ik naast mijn schooltas ook mijn gymtas kon meekrijgen, maar daar draaien ze hun hand hier niet voor om. Soms lijkt het wel of ze het magazijn van de Ikea hebben leeggekocht en alles op die scooter laden. Je denkt: het past niet. Maar jawel het past wel. Hele tuinmeubelsets, bankstellen, een halve kinderboerderij, hele families (én schoonfamilie), volle verhuisdozen, bloemencorso’s, koelkasten, 10.000 eieren, bezemstelen, strijkplanken; het past er allemaal op! 

Na een paar bussen gehad te hebben, was ik er wel weer klaar mee en besloot ik op de motor te gaan, voor de duidelijkheid wel achterop! Packpack werd vastgesnoerd, ik kreeg een butsmuts op en heb de hele dag achterop bij een Vietnameesje gezeten die zowat tot mijn navel kwam. Uiteindelijk heeft meneer me bij mijn volgende hostel afgezet, zonder kleerscheuren! Achterop toch vaak gedacht; “Dit gaat niet goed! Dit halen we niet, dit halen we niet, dit haaaaaalen we niettttttttt!! Ohhh... toch gehaald...” Maar eenmaal uit de grote stad te zijn, rijd je door de geweldige landschappen, dat je alle hectiek van de steden direct vergeet! 

Wat heeft Vietnam vooral te bieden? Rijst, heel veel rijst. Ik ben naar het noorden van Vietnam gegaan, Sapa, de plek waar de rijstvelden zijn. Heb een trekking (ja echt waar, wéér!) door de rijstvelden gelopen en bij locals thuis geslapen. Ook heb ik een boottocht van 3 dagen door Halong Bay gedaan, waar ik echt prachtige uitzichten heb gezien. Ik heb cultuur gesnoven in de voormalige hoofdstad van Vietnam, Hue. In Phong Nha heb ik de grootste grot ter wereld bekeken. Inmiddels zit ik in Hoi An. Ik ga ervan uit dat ze wisten dat ik ooit hierheen zou komen en me dus nu verwelkomen. Hoi An is echt een ontzettend gezellig plaatsje met lampionnen overal. Je moet soms even door de Chinese toeristen heen kijken, maar vrolijk word je sowieso van dit dorpje. Hoi An is ook echt een shopparadijs. Waar je goed in moet zijn hier is afdingen. En het lukt me niet. Heb veel kwaliteiten ;) maar afdingen behoort daar niet toe. Je staat met je handen vol magneetjes, je vraagt wat de prijs is en zo’n lief, oud, rimpelig, kreupelend, eenzaam vrouwtje laat je het bedrag zien op een Casio rekenmachine. Dan is het dus de bedoeling dat je dan begint met afdingen. Oftewel dat rekenmachine pakt, op de c-knop drukt en dan een veel lagere prijs intypt. Maar hoe kan ik nou voor iets dat al ‘niks’ kost, ook nog zorgen dat de prijs omlaag gaat... Met van die lieve kraaloogjes zegt ze dan; “Aj help joe, joe help mie??....” Nou.. en dan smelt ik, tik het volle bedrag af, loop weg en na heel wat meters hoor ik haar denken; “De buit is binnen voor vandaag! Dat wordt uiteten! “ En zo heb ik hier in Hoi An waarschijnlijk al het dubbele uitgegeven dan wat anderen doen. Ik heb nog veel te leren in de komende twee maanden.... 

Wat staat er op de planning voor de komende weken? Ik heb eigenlijk nog geen concreet idee.. Ik leef hier voornamelijk dag bij dag en ik zie maar al te graag wat me morgen weer brengt! 

Vanuit Hoi An, doei An xxx